Amie Ouderenzorg

Mevrouw Kooijman, cliënt Amie: “Dit mozaïeken zeepaardje maakte ik op mijn 97^ste. Ik ben een actief mens, misschien dat ik daarom al zo lang leef”

“In januari 2014 hoop ik 100 jaar te worden. Ongelooflijk hé? Dat had ik nooit gedacht. Misschien leef ik al zo lang omdat ik een actief mens ben. Zo maakte ik op mijn 97^ste dit mozaïeken zeepaardje tijdens een activiteit hier in het woonzorgcentrum. Wat was ik trots!

Het zeepaardje roept mooie herinneringen bij me op. We gingen dikwijls met het gezin op vakantie naar Spanje. Daar zag ik op een Spaans huis een deurklopper in de vorm van een zeepaardje. ‘Die wil ik hebben!’, zei ik tegen mijn man. We zochten in elke boetiek en op elke markt, maar vonden alleen maar leeuwen. Nu heb ik toch een zeepaardje.

Mijn hele leven ben ik al actief. Ik speelde piano, werkte in de tuin, las veel, naaide en breide. Tijdens de oorlog –toen mijn kinderen geboren werden– toverde ik oude lappen en dekens om in mutsen, broeken en jasjes. Ik zocht altijd manieren om nuttig te zijn. Ook toen mijn kinderen uit huis waren. Ik werd pedicure en ging bij moeders van vriendinnen langs die eenzaam waren. Voeten verzorgen en praten, dat heb ik jaren gedaan. Niet om geld te verdienen, maar om iets voor anderen te doen.

Niets dan mooie herinneringen
Mijn man overleefde de oorlog. Ik was zo gelukkig; wat hield ik veel van hem. Ik heb me nooit oud gevoeld, totdat hij overleed in 2007. Het heeft me heel wat energie gekost om verder te gaan. Gelukkig ben ik een positief mens. Mijn moeder zei wel eens: ‘In de wieg lachte je altijd al’. Als ik s’ avonds in bed lig om te gaan slapen, moet ik soms opeens hardop lachen. Er flitst dan een mooie herinnering in mijn gedachten voorbij. Eigenlijk heb ik niets dan mooie herinneringen.

Ik kom uit een groot, warm gezin. Mijn man en ik leerden elkaar kennen op de middelbare school. We trouwden toen ik 25 jaar was en lieten een huis bouwen in Bennebroek, met uitzicht op de weilanden. Wat hadden we het daar heerlijk! Mijn man opende een curiosawinkel, waar hij Perzische tapijten en beelden uit Afrika en Indonesië verkocht. We namen een poedel, kregen een zoon en een dochter en onze buren werden onze beste vrienden.

Tevreden mens
Mijn leven zou perfect zijn geweest, als ik mijn dochter niet was verloren. Ze overleed in 1987 en ik heb het nog steeds niet verwerkt. Toch ben ik een tevreden mens. De liefde die ik krijg van mijn zoon, kleinkinderen en achterkleinkinderen houdt me op de been. En ook al gaat alles tegenwoordig langzamer; ik doe wat ik nog kan. Ik kleed me netjes aan, pers mijn vruchten, wandel naar het café om koffie te drinken, lees daar boeken met grote letters, koop bloemen en bel met mijn zoon. Kleine overwinningen, zoals alleen de trap opkomen, maken me gelukkig. En dan dit, een interview en foto… Ja, ik heb alles wat mijn hart begeert.”